Islam, muslumanlarin kendileri ve diger muslumanlar aleyhinde beddua etmelerini yasaklamistir. Peygamber Efendimiz (s.a.s.): "Kendi aleyhinize, evlatlarinizin ve mallarinizin aleyhine sakin beddua etmeyiniz ki; dualarin kabul olacagi bir saate rastlarsiniz da bedduaniz kabul olmus olur." (Riyazu's-Salihin Tercumesi, III, 82) buyurmustur. Peygamber Efendimiz (s.a.s.) beddua etmekten kacinirdi. Kendisinin lanet eden degil, aksine rahmet peygamberi oldugunu soylerdi. Mekke doneminde Islami teblig etmek uzere Taif'e gittiginde, orada kotu bir davranisla karsi karsiya kalmis; donuste tas yagmuruna tutulmus, mubarek ayaklari kanlar icerisinde kalmisti. O sirada Allah tarafindan kendisine "onlar aleyhinde yapacagi bedduanin kabul edilecegi, dilerse onlari helak edecegi" bildirilmis, fakat Peygamber Efendimiz "Hayir, belki bunlarin sulbunden sana ibadet edecek cocuklar dogar, ya Rabb " demisti. Uhud'da disini kiran, yuzunu yaralayan dusmanlari icin: "Allah'im! Kavmimi hidayete erdir, cunku onlar yaptiklarini bilmiyorlar" (Tecrid-i Sarih Tercumesi, IV, 314) diye dua etmistir. Butun calismalara ragmen Islamiyeti kabul etmeyen Devs kabilesine beddua etmesi istenince: "Ya Rabbi! Devs kabilesine hidayet eyle de onlari bizim saflarimiza kat" diye dua etmisti. (Tecrid-i Sarih Tercumesi, VIII, 344)
Diger peygamberler, kavimlerine lanet ettikleri halde, Peygamber efendimiz lanet etmemistir. Peygamber efendimiz, genel bir beddua, lanet etmemistir. Fakat bazi gruplar, siniflar icin beddua etmistir. Lanete mustehak olanlara lanet etmistir. Lakin bizler onun kadar kendimize hakim olamadigimizdan dolayi kimlere ve nasil beddua edecegimize dogru karar veremeyebilir, agzimizdan zararli sozlerle karsimizdakinin kotulugunu talep etmis oluruz.Halbuki dinimiz insanlarin kotulugu icin degil, insanligin kurtulusu icin gelmistir!
Hadis-i seriflerde (Allah lanet etsin) denilen zumrelerden bazilari sunlardir:
(Fitne cikarana ...) [I.Rafii]
(Rusvet alip verenlere...) [I. Mace]
(Zekat vermeyenlere...) [Nesai]
(Ana-babasina lanet edene...) [Muslim]
(Hanimini anasindan ustun tutana...) [Sir'a]
(Erkek kiligina giren kadina, kadin kiligina giren erkege...) [Buhari]
Sayet yapilan bu tahkir ve tezyifler, sahsimiza yapiliyorsa, sahsi oldugundan dolayi elden geldigince affedici olmak icap eder. Yok dine ait ise, "o isin sahibi var" deyip Allah'a havale edilmelidir.Bunun degisik misallerini her zaman Asr-i Saadet'te gormemiz mumkundur. Mesela, aynen babasi gibi, oturup kalkarken, hep Efendimiz ve Ashabi hakkinda kotuluk dusunen Ebu Cehil'in oglu Ikrime'ye Efendimiz (sav), beddua etseydi ve sadece "Allah'tan bul" deseydi, bu onun icin feci bir akibet olur ve Ikrime, dalalet ve kufur icinde olur giderdi. Ne var ki bir sefkat ve hosgoru abidesi olan Efendimiz (sav), o engin musamaha dunyasinda, ona da yer vermis ve kat'iyen beddua etmemis...etmemis, o da, Mekke fethini muteakip donemde hidayete ermistir. Ardindan da Yermuk'te, Muslumanligi bir sehbal gibi dalgalandiran kahramanlardan olmustur.
Butun bu ve benzeri misalleri inceledigimizde, tercih edilecek sikkin cok iyi dusunulmesi ve karar verilirken de akli ve mantiki olanin secilmesi gerekir. Zaten dinimizin temel esprisi de insanligi kurtarma degil midir? Evet, dinin bu temel esprisini kavradigimiz zaman, yolumuzu belirlemek fazla zor olmayacaktir. Bizim vazifemiz, insanliga aydinlik yolu gostermek ve Muhammedi mesaji onlara sunmaktir.
Kendi sahsimiz adina bir hakaret ve kufur oldugunda, hakkimiz yendiginde affedebilmek, beddua etmekten kacinmak Allah'in razi olacagi hareketler arasindadir. Dusunebiliyor musunuz ki; size kotuluk yapan birisine [sirf Peygamber Efendimiz'e (sav) Taif halkinin yaptigi kotuluklere ragmen onlara beddua etmeyip bilakis dua etmelerini hatirlayarak] dua etmek ancak Peygamber Efendimiz'e (sav) ve onun yolundakilere yakisir bir harekettir.
Allah bizleri Peygamber Efendimiz'in (sav) yolunda olanlardan eylesin.
Amin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder